http://fwnes.tumblr.com/facilitators
Με λένε Αλίκη Ατσαλάκη. Εγώ είμαι από την Κρήτη όμως τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου - που δεν είναι τα περισσότερα - ζω στη Θεσσαλονίκη. Στην Κρήτη έχω το χωριό μου, την οικογένειά μου, τις λιχουδιές μου. Στη Θεσσαλονίκη όμως έχω τους περισσότερους φίλους μου. Μεγάλο το δίλημμα! Είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου, με κατεύθυνση την Υποκριτική. Το πιο καταλυτικό εκεί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με την διάθεση, τις ιδέες και την συμπεριφορά τους σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός! Στη σχολή και εκτός έκανα μαθήματα με τους: Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, A. Jackson, Μ. Ψωματάκη, Ε. Καλογηρά, Α. Φούτση, Κ. Βόμβολο, Σ. Γιαννάτου κ.α. Αυτή η πόλη είναι «ένας θησαυρός που σε περιμένει να τον ανακαλύψεις». Έχει παντού γωνιές από διαφορετικές εποχές!
Tο όνομα μου είναι Κατερίνα Βαλάνη και είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου. Aγαπώ πολύ το θέατρο και το χορό, αλλά αγαπώ επίσης τα παιδιά γι’ αυτό και αποφάσισα να τα συνδυάσω και να ασχοληθώ με το Εκπαιδευτικό Δράμα. Εκτός από τα μαθήματα της σχολής έχω παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχοδράματος και Εκπαιδευτικού Δράματος. Δεν προσανατολίζομαι εύκολα και αυτός είναι ένας λόγος που αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, γιατί, αν χαθώ, ξέρω τουλάχιστον πού είναι η θάλασσα. Παρεμπιπτόντως μπορώ να κάθομαι με τις ώρες στην νέα παραλία και να επιβεβαιώνω ότι το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα το έχει η Θεσσαλονίκη!
Ονομάζομαι Πάνος Δεληνικόπουλος.
Εγεννήθην προ αμνημονεύτων ετών στην θεοφύλακτον πόλη του Βόλου εις την οποία και ανδρώθηκα σωματικώς. Κατόπιν μετέβην εις την πάλαι ποτέ Συμβασιλεύουσα, στη μέριμνα της οποίας ενεπιστεύθην την ακαδημαϊκή μου πορεία, αξιωθείς μετά κόπων του πτυχίου της Φαρμακευτικής σχολής του ΑΠΘ. Ερίζουσες η επιστήμη τε και η τέχνη δια την ταπεινότητά μου, με απώλεσε η πρώτη, προς όφελος της δευτέρας. Ευρέθην λοιπόν φοιτών εις την Μεγάλη του Γένους Σχολή (Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ) υπό τας νουθεσίας αξιολογωτάτων διδασκάλων, οίτινες με κατέστησαν δόξη και τιμή πτυχιούχο του εν λόγω τεμένους των μουσών. Παραλλήλως δε ετιμήθην με την εύνοια της φιλίας και της συνεργασίας της αφρόκρεμας του καλλιτεχνικού στερεώματος της πόλεως, της επικρατείας ου μην δε και αυτής ταύτης της υφηλίου. Παραθέτω κάποια εκ των ονομάτων (Ατσαλάκη, Κυριακού, Κυριάκου, Ασλανίδου, Βισέρη, Ζήκου, Παπαζήσης, Σοφικίτης, Παπαϊωάννου άρρεν, Παπαϊωάννου θήλυ) εκλιπαρώντας ταπεινά τη συγγνώμη των πλείστων όσων ετέρων συναδέλφων το πεπερασμένο του χώρου μου απαγορεύει τη μνεία.
Γεια, είμαι η Έλενα Ζήκου και είμαι 22 χρονών. Είμαι από Θεσσαλονίκη και σπουδάζω στο τμήμα θεάτρου, της σχολής καλών τεχνών. Στη σχολή ασχολήθηκα κυρίως με την υποκριτική και την σκηνοθεσία και έμαθα πολλά από τους καθηγητές (Β. Αρδίτης, Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, Μ. Ψωματάκη, ΣΤ. Μιχαηλίδου, Α. Φούτση, Κ. Βόμβολο κ.α.) και τους συμφοιτητές μου (που έγιναν και οι αγαπημένοι μου φίλοι), για το θέατρο και όχι μόνο. Το σημαντικότερο που έμαθα εκεί μέσα είναι το να είμαι μέλος μιας ομάδας. Το τι σημαίνει ομάδα, τις υποχρεώσεις και τα οφέλη. Σε μια τέτοια ομάδα, με το καθένα μέλος της πιο διαφορετικό και πιο περίεργο από το άλλο, πέρασα 5 χρόνια στη σχολή και τώρα που δεν βλέπω καθημερινά όλους αυτούς τους ”τύπους” νοιώθω λίγο πιο μόνη!
Χαίρομαι πολύ που η Άβρα και η Μελίνα μου ζήτησαν να συμμετέχω στον περίπατο, αφού όταν είχα πάει να τον δω ως θεατής είχα ενθουσιαστεί, συγκινηθεί και ζηλέψει για όλα όσα έβλεπα να κάνουν οι συμφοιτητές- φίλοι μου. Τον θεωρώ έναν εκπληκτικό τρόπο για να διηγηθείς ιστορίες, να ανταλλάξεις γνώσεις και εμπειρίες με μαθητές, φοιτητές και όποιον άλλο έχει τη διάθεση να περπατήσει. Πιστεύω πως θα τα περάσουμε υπέροχα.
Είμαι η Πέλα Καλαϊτζίδου γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Την πόλη μου την ξέρω πολύ καλά, αλλά με ξέρει κι αυτή, γι αυτό και μου δίνει πάντα τα καλύτερα! Μ΄αρέσει να δουλεύω με κόσμο και στην σχολή μου αυτό το βρήκα. Είμαι φοιτήτρια του Τμήματος Θεάτρου και ασχολούμαι με το Εκπαιδευτικό Δράμα.
Έχω δουλέψει ως εξωτερική συνεργάτρια στην Future Library και στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Οι νέοι συναντούν τον Σαιξπηρ”. Τις ελεύθερες ώρες μου κάνω βόλτες στην παραλία με φίλους ή με τον σκύλο μου.
Είμαι η Ειρήνη Κυριακού. Γ εννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης παίζοντας πιάνο και τσέλο. Τώρα δεν παίζω κανένα από τα δύο. Κι αυτό γιατί ανακάλυψα ότι δεν είμαι εγώ για τη μουσική. Για μένα θα μπορούσε να είναι το θέατρο ή ο χορός. Είμαι λοιπόν φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου, στην κατεύθυνση της Υποκριτικής. Έκανα μαθήματα και σεμινάρια με διάφορους κυρίους και κυρίες, όπως με τους: Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, A. Jackson, Μ. Ψωματάκη, Ε. Καλογηρά, Δ. Σωτηρίου, Α. Φούτση, Λ. Καπετανέα και J. Frucek, Κ. Βόμβολο κ.α. Εκεί γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους και κατάλαβα πόσο υπέροχο είναι να δουλεύεις με μία ομάδα. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Προσπαθώ να το κάνω όσο γίνεται πιο συχνά. Κοντά ή μακριά. Αγαπώ την Θεσσαλονίκη αλλά χρειάζομαι να κουβαλάω και καινούρια πράγματα, από αλλού,να τα μοιράζομαι μαζί της για να με αγαπάει κι εκείνη. Τα καλύτερά μου σ’ αυτή την πόλη, είναι να κάνω βόλτα στην Άνω Πόλη, με συννεφιά, να πηγαίνω για μπακαλιαράκια στο λιμάνι ή για καφέ στο Μουσείο Φωτογραφίας, για βόλτα στο Σέιχ-Σου ή σ’ εκείνο το παμπάλαιο λούνα-παρκ στην Πλαζ Αρετσούς και πολλά πολλά άλλα.
Ονομάζομαι Πέτρος Παπαζήσης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι 22 ετών και σπουδάζω στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. με κατεύθυνση στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία. Μένω στις Συκιές από πολύ μικρός. Το μέρος που ζω λέγεται Καλλιθέα. Έχω να θυμάμαι πολλά στα Κάστρα… Από το Πυροβολείο την υπέροχη θέα της πόλης. Δεν ξεχνώ τις καραμέλες από το μπακάλικο του Κυρ Γιώργου, τις φωνές της κυρα Στέλλας, φίλους από όλη τη γειτονιά, τα πάντα. Με το θέατρο ασχολούμαι από μικρός, αλλά τώρα άνοιξα - δειλά κάπως - τα φτερά μου επαγγελματικά, αν και σπουδάζω ακόμα. Μεγάλη μου αγάπη επίσης; Το τραγούδι σε όλα του τα είδη… νιώθω πως με το τραγούδι πολλές φορές ξεχνάω όλα μου τα προβλήματα και είναι σαν να πηγαίνω σε μια άλλη διάσταση. Κάποιους έχω πρήξει με το να τραγουδάω συνέχεια, αλλά δεν με πειράζει (ελπίζω όχι κι εκείνους). Αυτό που έχω μάθει κι έχω εμπεδώσει μέσα από τη σχολή είναι πως όποιες κι αν είναι οι συνθήκες πάνω στις οποίες δουλεύεις, το να κάνεις καλά τη δουλειά σου είναι το πιο σημαντικό. Κι η ζωή χωρίς πλάκα δεν έχει νόημα… Και κάτι τελευταίο… τρώω πολύ, παρόλο που έχω χάσει πάνω από 30 κιλά τα τελευταία 3 χρόνια.
Είμαι η Αναστασία Σιωπίδου. Γεννήθηκα στην όμορφη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσα στην Λάρισα. Ασχολούμουν από μικρή με χορό και μουσική και τρελαινόμουν να βλέπω θέατρο. Στο Λύκειο ανακάλυψα το Τμήμα Θεάτρου και αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μπαίνοντας στο Τμήμα, ανακάλυψα τον κόσμο του θεάτρου από όλες τις πλευρές. Έκανα υποκριτική και λίγα μαθήματα σκηνοθεσίας, έμαθα για τα φώτα, τα κουστουμια, τη σκηνογραφία και κυρίως το πόσο σημαντική είναι η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ. Αποφοίτησα από το Τμήμα τον Απρίλιο του 2012 και μέχρι τώρα έχω συνεργαστεί με τον Μ. Μαρμαρινό, την Φ. Κομνηνού, τον Δ. Κωνσταντινίδη, τον Π. Ζηβανό, την Β. Γεωργιάδου, τον Β. Αρδίττη, την Ε. Σταμούλη, τον Δ. Ναζίρη, τον R. Nieoczym κ.α. Έχω συμμετάσχει σε τέσσερις παραστάσεις, στον Βοϋτσεκ του κ. Κ. Βόμβολου, μια μουσική παράσταση δρόμου, στην Ραψωδία Ψ της Ιλιάδας στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σ. Μιχαηλίδου, στο Α Lovely Sunday for Creve Coeur σε σκηνοθεσία του Θ. Θεοχάρογλου και στο Dance me to the end of Greece #2, της Κ. Σπανού στα πλαίσια των Δημητρίων 2012. Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες και το καλό φαγητό. Η Θεσσαλονίκη τα συνδυάζει και τα δύο. Είναι γεμάτη με όμορφα σημεία γεμάτα γεύσεις και αρώματα!
Προσοχή!
Ακολουθεί βιογραφικό-σεντόνι.
Γεια και χαρά σας. Ονομάζομαι Γιώργος Σοφικίτης. Είμαι 22 χρονών (και κάτι μήνες) και είμαι καλά… Η ιστορία της καταγωγής μου είναι λίγο περίπλοκη. Ξεκινάει από τον Πόντο και τη Σμύρνη, περνά από την Καβάλα, « τα Σέρρας», τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και καταλήγει στην Πετρούπολη. Ναι. Όχι στην Αγία, σ’ αυτή της Ρωσίας. Αλλά σ’αυτή της Αθήνας. Μια από τις ομορφότερες περιοχές, αν όχι η ομορφότερη, της Αττικής. Ποια είναι η σχέση μου τώρα με τη Θεσσαλονίκη; Μεγάλη. Η μισή, ίσως και παραπάνω, οικογένεια μου βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Έτσι λοιπόν, κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, κάποια καλοκαίρια και γενικά κάθε τόσο ερχόμασταν στη Σαλονίκη, όπως αρέσκομαι να την ονομάζω. Δε θα ξεχάσω ποτέ, τη μέρα που ανέβηκα στο Λευκό Πύργο. Είπα μέσα μου «εδώ πάνω, θέλω να ζήσω»!
Στην Πετρούπολη είναι ο πρώτος μου καφές, το πρώτο μου τσιγάρο, οι πρώτοι μου έρωτες, τα πρώτα ξενύχτια, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου (τα “αδέρφια μου”), η ομάδα μου (Παναθηναϊκός) κι όλα τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα και στιγμές. Στη Θεσσαλονίκη, στην αρχή δεν ήταν τίποτα, αλλά συνάμα και πάρα πολλά. Την αγαπούσα για αυτά που θα ζούσα. Μετά από πέντε χρόνια μόνιμης, ουσιαστικά, εγκατάστασης στην πόλη, ένα κομμάτι του εαυτού μου ανήκει εδώ. Εδώ είναι η “ζωή” μου. Το θέατρο, η ομάδα που μαζί της θέλω να πορευθώ σε αυτό τον ανήφορο( Γεια σου Ειρήνη, Αλίκη, Έλενα μικρή και Έλενα μεγάλη, Πέτρο, Πάνο, Παναγιώτη, Κάτια, Μαρία και Μαριλένα) οι άσχημες και οι καλές στιγμές που έζησα στο Τμήμα Θεάτρου (τελείωσα φέτος την κατεύθυνση της Υποκριτικής, στο 5ο έτος βρίσκομαι, κι έχω ακόμη…), η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, στο Καραμπουρνάκι. Και πολλά-πολλά άλλα ωραία βράδια και μέρες.
Η σχέση μου με το θέατρο; Τα πάντα. Για μένα το θέατρο σημαίνει ομάδα, κουβέντα, άνθρωποι, χαμόγελο, πλάκα, κλάμα, γέλιο, σχέσεις, έρωτας, ιδρώτας, πάτωμα, γη και πάλι γέλιο. Τρομερό που τα έζησα όλα αυτά με τους άνωθεν. Κι όμως υπάρχει αυτό! Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να ανεβαίνει σε μια καρέκλα, σε ένα τραπέζι και να λέει ανέκδοτα στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Να κάνω φάρσες, να μιμούμαι. Πραγματικά, δε ξέρω να κάνω κάτι άλλο, και δε θέλω. Ίσως μόνο να παίζω μπάλα. Μέχρι στιγμής έχω παρακολουθήσει μαθήματα με τους: Β. Γεωργιάδου, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Δ. Ναζίρη, Ε. Σταμούλη, Γ. Λεοντάρη, Μ. Μαρμαρινό. Έχω συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις στα πλαίσια διπλωματικών εργασιών, παρουσιάσεων για την κατεύθυνσή μου και για άλλα μαθήματα (κατεύθυνση Σκηνοθεσίας) αλλά και σε άλλες παραστάσεις στα πλαίσια κάποιων Φεστιβάλ (Ανοιχτού θεάτρου, Δημήτρια). Οι πιο σημαντικές στιγμές όμως μέχρι τώρα για μένα ήταν όταν πήραμε ένα πούλμαν με την ομάδα από τις «Υπέροχες-Υπέροχες, μέρες» και ταξιδέψαμε, το σύνολο 36 ώρες, για να πάμε στην Πολωνία. Εκεί παίξαμε σε ένα φεστιβάλ (itself, International Theater Schools Festival 2011) και μάλιστα γυρίσαμε με ένα βραβείο (Κατερίνα Σισσίνι, β’ γυναικείου ρόλου) και πολλές εμπειρίες. Και η δεύτερη, όταν με την ομαδάρα από την Υποκριτική και με “αρχηγό” τον Γιάννη Λεοντάρη κατεβήκαμε στην Αθήνα για να παίξουμε τον Άμλετ στο Θέατρο Εμπρός.
Ελπίζω να μην σας κούρασα. Προειδοποίησα όμως. Γεια σας και χαρά σας.
Είμαι η Γεωργία Χουχούμη. Γεννήθηκα στο Βέλγιο και μεγάλωσα στις Σέρρες. Αποφοίτησα από το Μουσικό Σχολείο Σερρών κι έτσι από μικρή ηλικία ασχολήθηκα με το θέατρο και τη μουσική. Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε όταν μπήκα στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών, από όπου αποφοίτησα φέτος το καλοκαίρι. Ολοκλήρωσα την κατεύθυνση υποκριτικής και στόχος μου είναι να εργαστώ ως ηθοποιός. Αυτό που μου αρέσει στην υποκριτική και γενικά στο θέατρο είναι η δυνατότητα να ζήσεις τις “ζωές των άλλων” και να ταξιδέψεις στο χρόνο. Αυτό που επίσης θεωρώ σημαντικό είναι η ομαδικότητα και η συνεργασία, που αποτελούν προϋπόθεσεις για τη δημιουργηκότητα μίας ομάδας. Έχω συμμετάσχει στην παράσταση θεάτρου δρόμου Βοϋτσέκ για το διεθνές φεστιβάλ σκηνογραφίας της Πράγας το καλοκαίρι του 2011. Η τελευταία παράσταση που συμμετείχα ήταν το Dance me to the end of Greece #2 που παρουσιάστηκε στο Γενί Τζαμί στο πλαίσιο των Δημητρίων τον περασμένο Οκτώβρη.
Με λένε Αλίκη Ατσαλάκη. Εγώ είμαι από την Κρήτη όμως τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου - που δεν είναι τα περισσότερα - ζω στη Θεσσαλονίκη. Στην Κρήτη έχω το χωριό μου, την οικογένειά μου, τις λιχουδιές μου. Στη Θεσσαλονίκη όμως έχω τους περισσότερους φίλους μου. Μεγάλο το δίλημμα! Είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου, με κατεύθυνση την Υποκριτική. Το πιο καταλυτικό εκεί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με την διάθεση, τις ιδέες και την συμπεριφορά τους σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός! Στη σχολή και εκτός έκανα μαθήματα με τους: Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, A. Jackson, Μ. Ψωματάκη, Ε. Καλογηρά, Α. Φούτση, Κ. Βόμβολο, Σ. Γιαννάτου κ.α. Αυτή η πόλη είναι «ένας θησαυρός που σε περιμένει να τον ανακαλύψεις». Έχει παντού γωνιές από διαφορετικές εποχές!Tο όνομα μου είναι Κατερίνα Βαλάνη και είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου. Aγαπώ πολύ το θέατρο και το χορό, αλλά αγαπώ επίσης τα παιδιά γι’ αυτό και αποφάσισα να τα συνδυάσω και να ασχοληθώ με το Εκπαιδευτικό Δράμα. Εκτός από τα μαθήματα της σχολής έχω παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχοδράματος και Εκπαιδευτικού Δράματος. Δεν προσανατολίζομαι εύκολα και αυτός είναι ένας λόγος που αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, γιατί, αν χαθώ, ξέρω τουλάχιστον πού είναι η θάλασσα. Παρεμπιπτόντως μπορώ να κάθομαι με τις ώρες στην νέα παραλία και να επιβεβαιώνω ότι το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα το έχει η Θεσσαλονίκη!Ονομάζομαι Πάνος Δεληνικόπουλος.Εγεννήθην προ αμνημονεύτων ετών στην θεοφύλακτον πόλη του Βόλου εις την οποία και ανδρώθηκα σωματικώς. Κατόπιν μετέβην εις την πάλαι ποτέ Συμβασιλεύουσα, στη μέριμνα της οποίας ενεπιστεύθην την ακαδημαϊκή μου πορεία, αξιωθείς μετά κόπων του πτυχίου της Φαρμακευτικής σχολής του ΑΠΘ. Ερίζουσες η επιστήμη τε και η τέχνη δια την ταπεινότητά μου, με απώλεσε η πρώτη, προς όφελος της δευτέρας. Ευρέθην λοιπόν φοιτών εις την Μεγάλη του Γένους Σχολή (Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ) υπό τας νουθεσίας αξιολογωτάτων διδασκάλων, οίτινες με κατέστησαν δόξη και τιμή πτυχιούχο του εν λόγω τεμένους των μουσών. Παραλλήλως δε ετιμήθην με την εύνοια της φιλίας και της συνεργασίας της αφρόκρεμας του καλλιτεχνικού στερεώματος της πόλεως, της επικρατείας ου μην δε και αυτής ταύτης της υφηλίου. Παραθέτω κάποια εκ των ονομάτων (Ατσαλάκη, Κυριακού, Κυριάκου, Ασλανίδου, Βισέρη, Ζήκου, Παπαζήσης, Σοφικίτης, Παπαϊωάννου άρρεν, Παπαϊωάννου θήλυ) εκλιπαρώντας ταπεινά τη συγγνώμη των πλείστων όσων ετέρων συναδέλφων το πεπερασμένο του χώρου μου απαγορεύει τη μνεία.
Γεια, είμαι η Έλενα Ζήκου και είμαι 22 χρονών. Είμαι από Θεσσαλονίκη και σπουδάζω στο τμήμα θεάτρου, της σχολής καλών τεχνών. Στη σχολή ασχολήθηκα κυρίως με την υποκριτική και την σκηνοθεσία και έμαθα πολλά από τους καθηγητές (Β. Αρδίτης, Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, Μ. Ψωματάκη, ΣΤ. Μιχαηλίδου, Α. Φούτση, Κ. Βόμβολο κ.α.) και τους συμφοιτητές μου (που έγιναν και οι αγαπημένοι μου φίλοι), για το θέατρο και όχι μόνο. Το σημαντικότερο που έμαθα εκεί μέσα είναι το να είμαι μέλος μιας ομάδας. Το τι σημαίνει ομάδα, τις υποχρεώσεις και τα οφέλη. Σε μια τέτοια ομάδα, με το καθένα μέλος της πιο διαφορετικό και πιο περίεργο από το άλλο, πέρασα 5 χρόνια στη σχολή και τώρα που δεν βλέπω καθημερινά όλους αυτούς τους ”τύπους” νοιώθω λίγο πιο μόνη!Χαίρομαι πολύ που η Άβρα και η Μελίνα μου ζήτησαν να συμμετέχω στον περίπατο, αφού όταν είχα πάει να τον δω ως θεατής είχα ενθουσιαστεί, συγκινηθεί και ζηλέψει για όλα όσα έβλεπα να κάνουν οι συμφοιτητές- φίλοι μου. Τον θεωρώ έναν εκπληκτικό τρόπο για να διηγηθείς ιστορίες, να ανταλλάξεις γνώσεις και εμπειρίες με μαθητές, φοιτητές και όποιον άλλο έχει τη διάθεση να περπατήσει. Πιστεύω πως θα τα περάσουμε υπέροχα.
Είμαι η Πέλα Καλαϊτζίδου γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Την πόλη μου την ξέρω πολύ καλά, αλλά με ξέρει κι αυτή, γι αυτό και μου δίνει πάντα τα καλύτερα! Μ΄αρέσει να δουλεύω με κόσμο και στην σχολή μου αυτό το βρήκα. Είμαι φοιτήτρια του Τμήματος Θεάτρου και ασχολούμαι με το Εκπαιδευτικό Δράμα.Έχω δουλέψει ως εξωτερική συνεργάτρια στην Future Library και στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Οι νέοι συναντούν τον Σαιξπηρ”. Τις ελεύθερες ώρες μου κάνω βόλτες στην παραλία με φίλους ή με τον σκύλο μου.
Είμαι η Ειρήνη Κυριακού. Γ εννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης παίζοντας πιάνο και τσέλο. Τώρα δεν παίζω κανένα από τα δύο. Κι αυτό γιατί ανακάλυψα ότι δεν είμαι εγώ για τη μουσική. Για μένα θα μπορούσε να είναι το θέατρο ή ο χορός. Είμαι λοιπόν φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου, στην κατεύθυνση της Υποκριτικής. Έκανα μαθήματα και σεμινάρια με διάφορους κυρίους και κυρίες, όπως με τους: Β. Γεωργιάδου, Ε. Σταμούλη, Δ. Ναζίρη, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Ρ. Κυριαζή, Γ. Λεονταρη, Μ. Μαρμαρινό, A. Jackson, Μ. Ψωματάκη, Ε. Καλογηρά, Δ. Σωτηρίου, Α. Φούτση, Λ. Καπετανέα και J. Frucek, Κ. Βόμβολο κ.α. Εκεί γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους και κατάλαβα πόσο υπέροχο είναι να δουλεύεις με μία ομάδα. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Προσπαθώ να το κάνω όσο γίνεται πιο συχνά. Κοντά ή μακριά. Αγαπώ την Θεσσαλονίκη αλλά χρειάζομαι να κουβαλάω και καινούρια πράγματα, από αλλού,να τα μοιράζομαι μαζί της για να με αγαπάει κι εκείνη. Τα καλύτερά μου σ’ αυτή την πόλη, είναι να κάνω βόλτα στην Άνω Πόλη, με συννεφιά, να πηγαίνω για μπακαλιαράκια στο λιμάνι ή για καφέ στο Μουσείο Φωτογραφίας, για βόλτα στο Σέιχ-Σου ή σ’ εκείνο το παμπάλαιο λούνα-παρκ στην Πλαζ Αρετσούς και πολλά πολλά άλλα.Ονομάζομαι Πέτρος Παπαζήσης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι 22 ετών και σπουδάζω στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. με κατεύθυνση στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία. Μένω στις Συκιές από πολύ μικρός. Το μέρος που ζω λέγεται Καλλιθέα. Έχω να θυμάμαι πολλά στα Κάστρα… Από το Πυροβολείο την υπέροχη θέα της πόλης. Δεν ξεχνώ τις καραμέλες από το μπακάλικο του Κυρ Γιώργου, τις φωνές της κυρα Στέλλας, φίλους από όλη τη γειτονιά, τα πάντα. Με το θέατρο ασχολούμαι από μικρός, αλλά τώρα άνοιξα - δειλά κάπως - τα φτερά μου επαγγελματικά, αν και σπουδάζω ακόμα. Μεγάλη μου αγάπη επίσης; Το τραγούδι σε όλα του τα είδη… νιώθω πως με το τραγούδι πολλές φορές ξεχνάω όλα μου τα προβλήματα και είναι σαν να πηγαίνω σε μια άλλη διάσταση. Κάποιους έχω πρήξει με το να τραγουδάω συνέχεια, αλλά δεν με πειράζει (ελπίζω όχι κι εκείνους). Αυτό που έχω μάθει κι έχω εμπεδώσει μέσα από τη σχολή είναι πως όποιες κι αν είναι οι συνθήκες πάνω στις οποίες δουλεύεις, το να κάνεις καλά τη δουλειά σου είναι το πιο σημαντικό. Κι η ζωή χωρίς πλάκα δεν έχει νόημα… Και κάτι τελευταίο… τρώω πολύ, παρόλο που έχω χάσει πάνω από 30 κιλά τα τελευταία 3 χρόνια.Είμαι η Αναστασία Σιωπίδου. Γεννήθηκα στην όμορφη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσα στην Λάρισα. Ασχολούμουν από μικρή με χορό και μουσική και τρελαινόμουν να βλέπω θέατρο. Στο Λύκειο ανακάλυψα το Τμήμα Θεάτρου και αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μπαίνοντας στο Τμήμα, ανακάλυψα τον κόσμο του θεάτρου από όλες τις πλευρές. Έκανα υποκριτική και λίγα μαθήματα σκηνοθεσίας, έμαθα για τα φώτα, τα κουστουμια, τη σκηνογραφία και κυρίως το πόσο σημαντική είναι η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ. Αποφοίτησα από το Τμήμα τον Απρίλιο του 2012 και μέχρι τώρα έχω συνεργαστεί με τον Μ. Μαρμαρινό, την Φ. Κομνηνού, τον Δ. Κωνσταντινίδη, τον Π. Ζηβανό, την Β. Γεωργιάδου, τον Β. Αρδίττη, την Ε. Σταμούλη, τον Δ. Ναζίρη, τον R. Nieoczym κ.α. Έχω συμμετάσχει σε τέσσερις παραστάσεις, στον Βοϋτσεκ του κ. Κ. Βόμβολου, μια μουσική παράσταση δρόμου, στην Ραψωδία Ψ της Ιλιάδας στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σ. Μιχαηλίδου, στο Α Lovely Sunday for Creve Coeur σε σκηνοθεσία του Θ. Θεοχάρογλου και στο Dance me to the end of Greece #2, της Κ. Σπανού στα πλαίσια των Δημητρίων 2012. Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες και το καλό φαγητό. Η Θεσσαλονίκη τα συνδυάζει και τα δύο. Είναι γεμάτη με όμορφα σημεία γεμάτα γεύσεις και αρώματα!Προσοχή!Ακολουθεί βιογραφικό-σεντόνι.
Γεια και χαρά σας. Ονομάζομαι Γιώργος Σοφικίτης. Είμαι 22 χρονών (και κάτι μήνες) και είμαι καλά… Η ιστορία της καταγωγής μου είναι λίγο περίπλοκη. Ξεκινάει από τον Πόντο και τη Σμύρνη, περνά από την Καβάλα, « τα Σέρρας», τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και καταλήγει στην Πετρούπολη. Ναι. Όχι στην Αγία, σ’ αυτή της Ρωσίας. Αλλά σ’αυτή της Αθήνας. Μια από τις ομορφότερες περιοχές, αν όχι η ομορφότερη, της Αττικής. Ποια είναι η σχέση μου τώρα με τη Θεσσαλονίκη; Μεγάλη. Η μισή, ίσως και παραπάνω, οικογένεια μου βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Έτσι λοιπόν, κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, κάποια καλοκαίρια και γενικά κάθε τόσο ερχόμασταν στη Σαλονίκη, όπως αρέσκομαι να την ονομάζω. Δε θα ξεχάσω ποτέ, τη μέρα που ανέβηκα στο Λευκό Πύργο. Είπα μέσα μου «εδώ πάνω, θέλω να ζήσω»!
Στην Πετρούπολη είναι ο πρώτος μου καφές, το πρώτο μου τσιγάρο, οι πρώτοι μου έρωτες, τα πρώτα ξενύχτια, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου (τα “αδέρφια μου”), η ομάδα μου (Παναθηναϊκός) κι όλα τα παιδικά και εφηβικά μου όνειρα και στιγμές. Στη Θεσσαλονίκη, στην αρχή δεν ήταν τίποτα, αλλά συνάμα και πάρα πολλά. Την αγαπούσα για αυτά που θα ζούσα. Μετά από πέντε χρόνια μόνιμης, ουσιαστικά, εγκατάστασης στην πόλη, ένα κομμάτι του εαυτού μου ανήκει εδώ. Εδώ είναι η “ζωή” μου. Το θέατρο, η ομάδα που μαζί της θέλω να πορευθώ σε αυτό τον ανήφορο( Γεια σου Ειρήνη, Αλίκη, Έλενα μικρή και Έλενα μεγάλη, Πέτρο, Πάνο, Παναγιώτη, Κάτια, Μαρία και Μαριλένα) οι άσχημες και οι καλές στιγμές που έζησα στο Τμήμα Θεάτρου (τελείωσα φέτος την κατεύθυνση της Υποκριτικής, στο 5ο έτος βρίσκομαι, κι έχω ακόμη…), η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, στο Καραμπουρνάκι. Και πολλά-πολλά άλλα ωραία βράδια και μέρες.
Η σχέση μου με το θέατρο; Τα πάντα. Για μένα το θέατρο σημαίνει ομάδα, κουβέντα, άνθρωποι, χαμόγελο, πλάκα, κλάμα, γέλιο, σχέσεις, έρωτας, ιδρώτας, πάτωμα, γη και πάλι γέλιο. Τρομερό που τα έζησα όλα αυτά με τους άνωθεν. Κι όμως υπάρχει αυτό! Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να ανεβαίνει σε μια καρέκλα, σε ένα τραπέζι και να λέει ανέκδοτα στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Να κάνω φάρσες, να μιμούμαι. Πραγματικά, δε ξέρω να κάνω κάτι άλλο, και δε θέλω. Ίσως μόνο να παίζω μπάλα. Μέχρι στιγμής έχω παρακολουθήσει μαθήματα με τους: Β. Γεωργιάδου, Δ. Κωνσταντινίδη, Π. Ζηβανό, Δ. Ναζίρη, Ε. Σταμούλη, Γ. Λεοντάρη, Μ. Μαρμαρινό. Έχω συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις στα πλαίσια διπλωματικών εργασιών, παρουσιάσεων για την κατεύθυνσή μου και για άλλα μαθήματα (κατεύθυνση Σκηνοθεσίας) αλλά και σε άλλες παραστάσεις στα πλαίσια κάποιων Φεστιβάλ (Ανοιχτού θεάτρου, Δημήτρια). Οι πιο σημαντικές στιγμές όμως μέχρι τώρα για μένα ήταν όταν πήραμε ένα πούλμαν με την ομάδα από τις «Υπέροχες-Υπέροχες, μέρες» και ταξιδέψαμε, το σύνολο 36 ώρες, για να πάμε στην Πολωνία. Εκεί παίξαμε σε ένα φεστιβάλ (itself, International Theater Schools Festival 2011) και μάλιστα γυρίσαμε με ένα βραβείο (Κατερίνα Σισσίνι, β’ γυναικείου ρόλου) και πολλές εμπειρίες. Και η δεύτερη, όταν με την ομαδάρα από την Υποκριτική και με “αρχηγό” τον Γιάννη Λεοντάρη κατεβήκαμε στην Αθήνα για να παίξουμε τον Άμλετ στο Θέατρο Εμπρός.
Ελπίζω να μην σας κούρασα. Προειδοποίησα όμως. Γεια σας και χαρά σας.
Είμαι η Γεωργία Χουχούμη. Γεννήθηκα στο Βέλγιο και μεγάλωσα στις Σέρρες. Αποφοίτησα από το Μουσικό Σχολείο Σερρών κι έτσι από μικρή ηλικία ασχολήθηκα με το θέατρο και τη μουσική. Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε όταν μπήκα στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών, από όπου αποφοίτησα φέτος το καλοκαίρι. Ολοκλήρωσα την κατεύθυνση υποκριτικής και στόχος μου είναι να εργαστώ ως ηθοποιός. Αυτό που μου αρέσει στην υποκριτική και γενικά στο θέατρο είναι η δυνατότητα να ζήσεις τις “ζωές των άλλων” και να ταξιδέψεις στο χρόνο. Αυτό που επίσης θεωρώ σημαντικό είναι η ομαδικότητα και η συνεργασία, που αποτελούν προϋπόθεσεις για τη δημιουργηκότητα μίας ομάδας. Έχω συμμετάσχει στην παράσταση θεάτρου δρόμου Βοϋτσέκ για το διεθνές φεστιβάλ σκηνογραφίας της Πράγας το καλοκαίρι του 2011. Η τελευταία παράσταση που συμμετείχα ήταν το Dance me to the end of Greece #2 που παρουσιάστηκε στο Γενί Τζαμί στο πλαίσιο των Δημητρίων τον περασμένο Οκτώβρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου